"Un pied sur terre, l'autre dans le vide"
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
26 Maart 2016 | Frans Guiana, Saint-Laurent-du-Maroni
Ohja. Die blog. Genoeg te vertellen, maar zo weinig tijd om dit allemaal te verwoorden. Hoewel ik op het moment mijn hoofd breek over het vervolg van mijn studie, heb ik nooit spijt gehad van mijn keuze. Wat ik hier meemaak, is een persoonlijke ontwikkeling en daar kunnen geen 30 studiepunten tegenop.
"quand on est bien dans sa peau, voyager, c'est être ailleurs, ce n'est plus être loin"
Wat ik hier als grootste belemmering beschouw is mijn huidskleur. Hoe vaak ik mezelf wel niet bedenk hoe anders deze ervaring was geweest als ik niet zo’n eigenwijze huid had gehad, die bij elk beetje zon meteen de neiging heeft te vervellen. Ja, hoe graag ik hier een donkere huid had gehad - en dan niet zo'n door de zon verkleurde huid, maar echt noir. Dat is paradoxaal ja, daar waar je aan alles merkt "hoe blanker, hoe beter" en toch.. al was het maar voor een week. Of een dag.
Om het gedrag van mensen hier te zien als ze geen belangen bij je hebben : "qui se ressemble, se ressemble" - met blanken omgaan, maakt jou ook automatisch “blanker”. Of als hun minderwaardigwaardigheidscomplex ze niet op afstand houdt : “die blanke moeten we niet lastigvallen, ze zal ons wel als domme busi’s beschouwen, met ons rare taki-taki-taaltje of dikke accent in het Frans..” (terwijl ik degene ben met het dikste accent, maar dat is een "Europees" accent, dus per definitie niet erg..) of "we houden onze mening over blanken maar even voor ons". Want het collectieve minderwaardigheidscomplex dat nog stamt uit het slavernijtijdperk is helaas nog overduidelijk aanwezig.
Ik hoor dan ook minstens één keer per week “tu es belle!” van leerlingen – of een variant hierop. Heel erg lief natuurlijk, maar het maakt vooral heel erg duidelijk hoe “blank” hier nog altijd op een voetstuk wordt gezet. Het ergste vind ik vooral dat zelfs veel kinderen deze houding “blank is beter” al hebben, dus dat deze mentaliteit zelfs onbewust wordt overgedragen. Ik hoop oprecht dat de blacks zich snel beter weten te waarderen en zich niet meer laten bepalen door hun huidskleur.
Mijn huisgenote Doline (busi; djuka) viel bijna om van verbazing toen ik hardop uitsprak hoe jaloers ik was op het haar van mijn andere huisgenote (Justina, nigeriaans-brits taalassistente); jaloers op “ses cheveux crépus” - kroeshaas dus. Serieus, doe mij van dat haar waarmee je alles kan. Dat je niet per se vast hoeft te ketenen met elastiekjes (die vervolgens uitrekken en nutteloos worden), dat blijft zitten (ook tijdens het sporten), dat je een keer invlecht en je vervolgens een week met die vlechten kan rondlopen en vlechten er dus niet naar één nachtje slapen uitgaan… Maar nee, Doline die zelf ook kroeshaar heeft, kon er de logica niet van inzien.
Ondertussen ben ik hier al goed gewend aan het leven en heb ik begrepen dat de maatschappij hier (in mijn ogen) een groot probleem heeft wat betreft de verhoudingen tussen man en vrouw. De meisjes die worden opgevoed komen nauwelijks uit huis op school na en praten beter vooral niet met jongens, maar tegelijkertijd hebben jongens al van jongs af aan alle vrijheid. Nu lijkt vrijheid voor ons Hollanders misschien een heel positief woord, maar geloof mij, jongens die geen grenzen kennen, worden hele nare mannetjes… Dus : met vrouwen kan je rustig praten, wat betreft mannen is het devies : negeren! Ik ben ondertussen zo goed in het negeren van de mannen hier (met hun irritante gewoonten alle vrouwen die voorbijkomen te “tchiip-en” of na te roepen – “Chabine! Eh! Copine!”), helaas altijd in grote getale op straat, (hoog werkloosheidspercentage, lange middagpauzes, …), dat ik het zelfs niet doorheb als mijn autorijlesinstructeur me begroet als hij voorbij rijdt in de lesauto, waarop hij natuurlijk de volgende les wel even commentaar heeft, haha.
Ja. Autorijlesinstructeur. Ik heb eindelijk de “tijd” genomen om rijlessen te volgen. Aangezien ik hier een vaste woonplaats heb voor de langste aaneengesloten tijd sinds drie jaar en ik niet onverwacht even kan verhuizen, heb ik besloten de gok te wagen en dus ben ik sinds half februari aan het lessen. Le code is binnen, oftewel mijn theorie heb ik gehaald, dus nu alleen nog la conduite voordat ik weer terug moet.
Het leven gaat hier nog altijd prima, hoewel mijn fiets hier best wel essentieel was vooral omdat een uur in de zon lopen hier gewoon niet gezond is (en jatten ook gewoon niet aardig is), ik liever mijn hangmat nog kon zien hangen op het binnenterras (losgebrand en meegenomen) en het ook niet heel fijn is om al ruim een week half ziek te zijn (geen zika, t’inquiète, het is hier niet “l’enfer vert”!), … en toch, hoe sneller mei nadert, hoe moeilijker ik dat vind.. Natuurlijk allemaal leuk om iedereen weer te zien, te kunnen sporten zonder bijna flauw te vallen van de warmte, een klimaat te herontdekken waarin niet alles, van accu’s van apparaten tot fietssloten, kapot roest vanwege de vochtigheid, waar een huis niet overal gaten en kieren heeft en de ramen niet met muggengaas maar met glazen ruiten dichtgemaakt zijn, …
maar als je dan hoort over de gekte die heerst in Europa, de angst die al aanwezig was, maar elke keer weer meer aangewakkerd wordt.. nee, dan moet ik toegeven dat ik niet zoveel zin heb om terug te gaan naar Nederland. Natuurlijk gebeurt in Guyane ook van alles : van bagarres, tot drugshandel; een hele generatie die volledig lijkt te ontsporen - een generatie die bijna 50% van de bevolking uitmaakt..
Er is echter een verschil tussen de problemen hier die te ontwijken zijn (niet in je eentje over straat ’s avonds na 20h, je niet alleen in de wijken begeven die bekend staan om hun drugshandel, etc) en terrorisme.
Nee, ik heb even geen haast om terug te keren naar Nederland.
"quand on est bien dans sa peau, voyager, c'est être ailleurs, ce n'est plus être loin"
Wat ik hier als grootste belemmering beschouw is mijn huidskleur. Hoe vaak ik mezelf wel niet bedenk hoe anders deze ervaring was geweest als ik niet zo’n eigenwijze huid had gehad, die bij elk beetje zon meteen de neiging heeft te vervellen. Ja, hoe graag ik hier een donkere huid had gehad - en dan niet zo'n door de zon verkleurde huid, maar echt noir. Dat is paradoxaal ja, daar waar je aan alles merkt "hoe blanker, hoe beter" en toch.. al was het maar voor een week. Of een dag.
Om het gedrag van mensen hier te zien als ze geen belangen bij je hebben : "qui se ressemble, se ressemble" - met blanken omgaan, maakt jou ook automatisch “blanker”. Of als hun minderwaardigwaardigheidscomplex ze niet op afstand houdt : “die blanke moeten we niet lastigvallen, ze zal ons wel als domme busi’s beschouwen, met ons rare taki-taki-taaltje of dikke accent in het Frans..” (terwijl ik degene ben met het dikste accent, maar dat is een "Europees" accent, dus per definitie niet erg..) of "we houden onze mening over blanken maar even voor ons". Want het collectieve minderwaardigheidscomplex dat nog stamt uit het slavernijtijdperk is helaas nog overduidelijk aanwezig.
Ik hoor dan ook minstens één keer per week “tu es belle!” van leerlingen – of een variant hierop. Heel erg lief natuurlijk, maar het maakt vooral heel erg duidelijk hoe “blank” hier nog altijd op een voetstuk wordt gezet. Het ergste vind ik vooral dat zelfs veel kinderen deze houding “blank is beter” al hebben, dus dat deze mentaliteit zelfs onbewust wordt overgedragen. Ik hoop oprecht dat de blacks zich snel beter weten te waarderen en zich niet meer laten bepalen door hun huidskleur.
Mijn huisgenote Doline (busi; djuka) viel bijna om van verbazing toen ik hardop uitsprak hoe jaloers ik was op het haar van mijn andere huisgenote (Justina, nigeriaans-brits taalassistente); jaloers op “ses cheveux crépus” - kroeshaas dus. Serieus, doe mij van dat haar waarmee je alles kan. Dat je niet per se vast hoeft te ketenen met elastiekjes (die vervolgens uitrekken en nutteloos worden), dat blijft zitten (ook tijdens het sporten), dat je een keer invlecht en je vervolgens een week met die vlechten kan rondlopen en vlechten er dus niet naar één nachtje slapen uitgaan… Maar nee, Doline die zelf ook kroeshaar heeft, kon er de logica niet van inzien.
Ondertussen ben ik hier al goed gewend aan het leven en heb ik begrepen dat de maatschappij hier (in mijn ogen) een groot probleem heeft wat betreft de verhoudingen tussen man en vrouw. De meisjes die worden opgevoed komen nauwelijks uit huis op school na en praten beter vooral niet met jongens, maar tegelijkertijd hebben jongens al van jongs af aan alle vrijheid. Nu lijkt vrijheid voor ons Hollanders misschien een heel positief woord, maar geloof mij, jongens die geen grenzen kennen, worden hele nare mannetjes… Dus : met vrouwen kan je rustig praten, wat betreft mannen is het devies : negeren! Ik ben ondertussen zo goed in het negeren van de mannen hier (met hun irritante gewoonten alle vrouwen die voorbijkomen te “tchiip-en” of na te roepen – “Chabine! Eh! Copine!”), helaas altijd in grote getale op straat, (hoog werkloosheidspercentage, lange middagpauzes, …), dat ik het zelfs niet doorheb als mijn autorijlesinstructeur me begroet als hij voorbij rijdt in de lesauto, waarop hij natuurlijk de volgende les wel even commentaar heeft, haha.
Ja. Autorijlesinstructeur. Ik heb eindelijk de “tijd” genomen om rijlessen te volgen. Aangezien ik hier een vaste woonplaats heb voor de langste aaneengesloten tijd sinds drie jaar en ik niet onverwacht even kan verhuizen, heb ik besloten de gok te wagen en dus ben ik sinds half februari aan het lessen. Le code is binnen, oftewel mijn theorie heb ik gehaald, dus nu alleen nog la conduite voordat ik weer terug moet.
Het leven gaat hier nog altijd prima, hoewel mijn fiets hier best wel essentieel was vooral omdat een uur in de zon lopen hier gewoon niet gezond is (en jatten ook gewoon niet aardig is), ik liever mijn hangmat nog kon zien hangen op het binnenterras (losgebrand en meegenomen) en het ook niet heel fijn is om al ruim een week half ziek te zijn (geen zika, t’inquiète, het is hier niet “l’enfer vert”!), … en toch, hoe sneller mei nadert, hoe moeilijker ik dat vind.. Natuurlijk allemaal leuk om iedereen weer te zien, te kunnen sporten zonder bijna flauw te vallen van de warmte, een klimaat te herontdekken waarin niet alles, van accu’s van apparaten tot fietssloten, kapot roest vanwege de vochtigheid, waar een huis niet overal gaten en kieren heeft en de ramen niet met muggengaas maar met glazen ruiten dichtgemaakt zijn, …
maar als je dan hoort over de gekte die heerst in Europa, de angst die al aanwezig was, maar elke keer weer meer aangewakkerd wordt.. nee, dan moet ik toegeven dat ik niet zoveel zin heb om terug te gaan naar Nederland. Natuurlijk gebeurt in Guyane ook van alles : van bagarres, tot drugshandel; een hele generatie die volledig lijkt te ontsporen - een generatie die bijna 50% van de bevolking uitmaakt..
Er is echter een verschil tussen de problemen hier die te ontwijken zijn (niet in je eentje over straat ’s avonds na 20h, je niet alleen in de wijken begeven die bekend staan om hun drugshandel, etc) en terrorisme.
Nee, ik heb even geen haast om terug te keren naar Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
