"Loin des yeux, mais pas du coeur"

Hoewel mijn stage er al bijna voor de helft op zit, zal ik toch eens mijn halve belofte om een blog bij te houden nakomen.


Tot half november woonde ik in een internaat, met als enig huishoudelijk apparaat een koelkast (te delen met 6) en als overige meubels een bed, een kast en een bureau. Voor internet ging ik naar buiten, naar de muur van het internaat om nog net wifi te kunnen tappen van het internetcafé aan de overkant van de straat wat verder alleen ’s morgens open is. De overige twee opties waren CaféU, waar je een uur wifi kon gebruiken als je er at of het Office de Tourisme, maar aangezien dat een halfuur lopen is vanaf het internaat, had deze optie tot ik hier een fiets had niet mijn voorkeur. Welkom in het internaat dus, waar je geluksmomenten bestaan uit de dagen dat er geen luidruchtige lycéens zijn die je aanstaren alsof je een alien bent en de bouwvakkers net naast je kamer een dag overslaan, zodat je niet letterlijk om half zeven ’s morgens wakker getimmerd wordt. Leven uit een koffer is oké, maar ik heb toch wel graag een soort van keuken, maar dat er een koelkast aanwezig was, was al “exceptionnel”, dus de mogelijkheid om in het internaat te koken, zat er echt niet in.

Sinds mijn verhuizing half november is het leven echter opeens een stuk luxer geworden. Ik heb hier in huis dan wel geen bed meer, maar mijn conclusie is dat een matras van 20cm dik op de grond beter is dan een matras van 10cm waardoor je in feite gewoon op het bed zelf ligt. Zo’n twee weken geleden heb ik (eindelijk, per toeval) ontdekt dat de knop voor warm water bij onze douche helemaal niet kapot is zoals ik dacht, maar dat het met een beetje moeilijk doen gewoon werkt, dus sinds lange tijd heb ik weer eens lauwwarm kunnen douchen, wat fijn is, aangezien je het van koud douchen alleen maar warmer krijgt.
Daarbij komen dan ook nog eens mijn beste luxevrienden genaamd “ventilateur” en “hamac” en jawel, wifi thuis! Afgelopen dus met de uitgebreide gesprekken met wildvreemde mensen terwijl ik bij het office de tourisme van wifi aan het profiteren was voor één of twee uur – afhankelijk van de hoeveelheid geluk voor mij die dag. Toch wel een klein gemis; wat kunnen de mensen hier een verhalen vertellen..

Eerlijk gezegd mis ik mijn studentenleven in Nederland totaal niet : wat is er beter dan 2 weken herfstvakantie zonder ook maar aan studeren te denken? En nog beter : 2 weken kerstvakantie zonder dat erna ook maar één tentamen gepland staat? In de herfstvakantie ben ik in Guyane gebleven en was ik vooral ook nog druk met het vinden van andere huisvesting, hoewel ik wel een paar dagen naar Kourou ben geweest en ook Mana en Awala heb bezocht; op ongeveer een uur rijden naar het noorden vanaf Saint-Laurent. Deze plaatsnamen zeggen jullie hoogstwaarschijnlijk niet veel (of zelfs niks) en ik ben dus mijn foto's kwijt, maar jullie kunnen me op mijn woord geloven als ik zeg dat ik hier hele mooie dagen heb gehad!

Afgelopen vakantie ben ik een week naar Suriname geweest, want Owru Yari moet je daar meegemaakt hebben aldus alle Surinamers die ik hier gesproken heb. Bij deze kan ik dus bevestigen dat Surinamers inderdaad wel weten wat feesten is. Oudjaarsdag in Paramaribo had vooral veel weg van een festival : verschillende podia in het centrum, straten die zwart zien van de mensen, maar die zodra de mensenmassa weg is veranderd zijn in rode lopers vanwege de vele pagara’s die afgestoken zijn door ondernemers in de straat om hun welvaart te tonen. Over gezondheidsrisico’s door rook en geluid zal ik het maar niet hebben, maar toen ik recent op het nieuws hoorde dat de kwaliteit van de lucht in Guyane al een aantal dagen bijzonder slecht is, dacht ik wel even bij mezelf : “hoe zou dat nou toch komen..”. Er werd echter bij gezegd dat de oorzaak in Afrika lag, maar ik heb de details verder niet meegekregen, want ik zat natuurlijk met mijn dromershoofd alweer even in Suriname.
In Suriname ben ik ook naar Brownsberg geweest waar ik een mooie bergwandeling heb gemaakt naar de Irenevallen en van het uitzicht over het Brokopondomeer heb kunnen genieten tegen de tijd dat de regen en mist weggetrokken waren. Ik heb een kabelbaantraject gedaan wat niet direct mijn idee was, maar wat wel heel gaaf was en ik heb een kookworkshop gehad bij Surinamers thuis, dus ik zal komende maanden mijn kunsten om pom, pindasoep of samosa’s te maken even perfectioneren, voordat ik dit in Nederland zal proberen ;) maar wat ik vooral ook heel leuk vond, was om gewoon het leven in de stad mee te maken : zo min mogelijk reizen per taxi maar de lokale stadsbusjes ervaren om je even een inwoner van Paramaribo te voelen voor zover dat lukt. Er zijn straten met tientallen busjes, misschien wel honderd, die vertrekken zodra ze vol zijn. Het zijn busjes van particulieren die hun bussen allemaal “versieren” met slogans als “never give up in love” en “living the real life”. Er bestaan bushaltes, maar de passagiers bepalen zelf waar de bus stopt, want je gaat toch niet lopen van de bushalte naar huis als je net daarvoor of daarna al langs je huis rijdt? Of het nu de zon is of de regen, er is altijd een goede reden voor alles hier.

Ondertussen ben ik alweer een weekje terug in Saint-Laurent, aan het werk (want dat gebeurt toch nog wel al zouden jullie dat niet denken), en was de eerste stroomstoring van 2016 alweer een feit. Mijn eerste verjaardag met tropische temperaturen was heel geslaagd en we gaan gewoon door met feestjes, want als lokale kranten koppen "Vaval ka rivé" dan weet je genoeg : Carnaval begint!

En zo kan ik ook nog wel even doorgaan met het vertellen van mijn indrukken hier, maar tot zover deze update voor nu. Voor degenen die dit lezen en tentamens voor de boeg hebben alvast heel veel succes!

A bientôt!