"Si tu n'es pas prête pour ça, descends.."
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
05 Mei 2016 | Frans Guiana, Saint-Laurent-du-Maroni
Na een weekje vakantie op Curaçao Is het dan zo ver : tijd om afscheid te nemen en na zeven maanden terug te gaan van Guyane naar Nederland. Stress om voor vertrek nog van alles te regelen : certificaten laten ondertekenen, bankrekening sluiten, Sécu stoppen, covoiturage regelen om überhaupt op het vliegveld te komen, souvenirs zoeken – die behoorlijk schaars zijn hier, gezien de lage aantallen toeristen die hier een voet aan land durven te zetten; meestal toeristen vanuit Suriname die hier een dagje komen om vervolgens snel weer terug over te steken naar Albina -, rijbewijs aanvragen (bienvenue en Guyane, waar slagen voor je rijbewijs sneller gaat dan het aanvragen van dat rijbewijs vervolgens), maar nu is het dan echt tijd om afscheid te nemen.
In Curaçao besefte ik me opeens hoe gewend ik was geraakt aan mijn leefomgeving van de afgelopen zeven maanden. Het deed me bijzonder goed om weer eens iemand te zien die je langer kent dan een paar maandjes en om even uit Saint-Laurent te zijn, wat door de combinatie “laag inwonertal” en “iedereen praat over iedereen”, soms een behoorlijk verstikkend effect kan hebben, des te meer door de afwezigheid van openbaar vervoer, waardoor je afhankelijk bent van anderen met een auto om er opuit te gaan. Op Curaçao werd ik me ook bewust van alles wat hier zo normaal is geworden, maar wat mij niet meer opvalt : vooral de aanwezigheid van veel mensen op straat, waarvan veel, heel veel kinderen – dat miste ik wel echt op straat op Curaçao, maar tegelijkertijd was het ook eens heerlijk rustig. Het feit dat je op Curaçao gewoon in korte shorts kan lopen op straat zonder raar aangekeken te worden, zooo relaxt! En dan al die terrasjes in Willemstad : ik had geen idee dat ik dat zo had gemist! Jessica heeft me regelmatig toch wel een beetje vreemd aangekeken. Dan viel ik weer even in pure verbazing, vanwege alle kantoren aan de rand van de stad, die heerlijke rust op straat – op toeristen na – of al die kledingwinkels in Punda. Alvast een soort voorproefje voor Nederland, denk ik.. En toch, toen ik terugkwam in Paramaribo, na een vertraging van dik 6 uur, voelde het als thuiskomen : regen, vochtigheid en groen! Want wat is Curaçao een kaal en dor stuk land met al die cactussen, vergeleken bij de strook land aan de rand van de Amazone waar zich de afgelopen 7 maanden mijn thuis bevond.
En nu dus afscheid. Ik herinner me dat ik eind september, toen ik vanuit Nederland vertrok, voor het eerst in mijn leven echt ontroerd was door een afscheid. Echter had ik niet veel tijd voor sentimentaliteit, want er wachtte me een avontuur. Nu echter, wacht me geen avontuur. Natuurlijk zal het een shock zijn om terug te komen, maar het wordt ook fijn om iedereen weer te zien.
En toch heb ik afgelopen nacht hooguit 3 uur geslapen. Niemand wilde gisteren gaan slapen, want dan lijkt de tijd nog sneller te gaan. Ik zat de hele nacht met mijn vertrek in mijn hoofd en ik heb meerdere uren wakker gelegen, te geëmotioneerd om terug in slaap te vallen. Want wat ga ik ze missen, mijn lieve huisgenoten : Heryanna (ofwel Nana), Hermann (“Coton” – zoek de logica zelf maar), Herynn (Nounoun), Hermynn, hun moeder Doline, de britse taalassistente Justina die sinds eind januari de kamer van Marjolein heeft overgenomen en niet te vergeten mami, die hier semi-permanent inwoonde als oppas voor de kinderen. Dat je thuiskwam van werken, het hek opende om de tuin in te komen, wat niet stil kon en dan Nana (4) vanuit het huis al enthousiast hoorde roepen “c’est Yvoooonnne!”. Of Nounoun (7), die heel toevallig Nederlandse les had van Ruud (andere nederlands taalassistent) en je af en toe het gevoel kon geven in een verhoor te zitten – wat haar dan vervolgens een waarschuwing van Doline opleverde.. Of die momenten dat ik ’s avonds helemaal kapot was van alles, moe uitgestrekt op bed lag (bij gebrek aan een bank in huis en het voordeel van een ventilator op 3 meter afstand om de hitte te verdrijven) en Hermynn (14) binnen kwam vallen. Zuchtend en steunend, want school is zo vermoeiend. Dat we eigenlijk allebei het liefst zouden wilen slapen, maar in plaats daarvan samen gingen klagen : school, leraren, mannen, over van alles, terwijl ondertussen dan ook vaak Nana mijn kamer binnenkwam, om me te bedelven onder kusjes en knuffels – want dat is Nana, kort samengevat. En dan Coton.. Mijn brother from another mother die zo heerlijk chagrijnig kon worden om de kleinste dingen (“Nounoun heeft minder rijst!”), maar ik kan me dan ook voorstellen dat je leven zwaar is als enige man in een huis met 7 vrouwen. In het begin wat afstandelijk, maar jullie moesten hem eens zien toen ik terugkwam van Curaçao.
Dat ik hier zo fijn woon, is mede dankzij Doline. Wereldwijs voor Saint-Laurentaise begrippen, wat inhoudt dat ze in Frankrijk heeft gewoond voor haar studie en later voor een stage. Een behoorlijk bittere houding tegenover mannen (“les hommes sont comme les mouches, ils te touchent, ils partent et tu es sale”), wat gezien haar verleden met haar man helemaal niet gek is, maar zo sterk en zelfstandig. Of ik nu ziek was en ze aankwam met allerlei medicijnen (ze is apothekersassistente) of dat ik zo graag des tresses wilde proberen in mijn haar en ze daar vervolgens een halfuur mee bezig was : niks was teveel.
Ik heb zooo ontzettend veel geluk gehad hier in Saint-Laurent. Kleine gelukjes (zoals enthousiaste leerlingen tegenkomen op straat), of groot geluk, zoals met dit prachtige gezin, thuis.
En nu is het tijd om naar huis te gaan. Alles past in mijn koffer – het helpt dat er kleding is gestolen van de waslijn ’s nachts een paar maand terug, dat “ze” mijn hangmat weg hebben gesneden en vooral ook dat het zoo ontzettend makkelijk is om dingen achter te laten, dankzij de grote dankbaarheid van Doline en haar moeder.
Lieve familie, vrienden, deze keer is mijn “à bientôt” geen gewoonte, maar werkelijkheid : ik zie jullie heel snel weer. Sorry alvast voor al die keren dat jullie gaan denken “ja, nu weten we het wel, dat Guyane-gedoe van jou was leuk, maar kom terug op aarde alsjeblieft”, want dat gaat vast gebeuren, aangezien ik nooit uitgesproken zal raken over mijn tijd hier, want hoewel 7 maanden voorbij vliegen, is ruim 7000km afstand met een dikke zee tussen “thuis” en “thuis” dan ook wel wat anders dan 2 zomermaandjes van huis zijn, op nog geen 2000km van huis.
A bientôt!
In Curaçao besefte ik me opeens hoe gewend ik was geraakt aan mijn leefomgeving van de afgelopen zeven maanden. Het deed me bijzonder goed om weer eens iemand te zien die je langer kent dan een paar maandjes en om even uit Saint-Laurent te zijn, wat door de combinatie “laag inwonertal” en “iedereen praat over iedereen”, soms een behoorlijk verstikkend effect kan hebben, des te meer door de afwezigheid van openbaar vervoer, waardoor je afhankelijk bent van anderen met een auto om er opuit te gaan. Op Curaçao werd ik me ook bewust van alles wat hier zo normaal is geworden, maar wat mij niet meer opvalt : vooral de aanwezigheid van veel mensen op straat, waarvan veel, heel veel kinderen – dat miste ik wel echt op straat op Curaçao, maar tegelijkertijd was het ook eens heerlijk rustig. Het feit dat je op Curaçao gewoon in korte shorts kan lopen op straat zonder raar aangekeken te worden, zooo relaxt! En dan al die terrasjes in Willemstad : ik had geen idee dat ik dat zo had gemist! Jessica heeft me regelmatig toch wel een beetje vreemd aangekeken. Dan viel ik weer even in pure verbazing, vanwege alle kantoren aan de rand van de stad, die heerlijke rust op straat – op toeristen na – of al die kledingwinkels in Punda. Alvast een soort voorproefje voor Nederland, denk ik.. En toch, toen ik terugkwam in Paramaribo, na een vertraging van dik 6 uur, voelde het als thuiskomen : regen, vochtigheid en groen! Want wat is Curaçao een kaal en dor stuk land met al die cactussen, vergeleken bij de strook land aan de rand van de Amazone waar zich de afgelopen 7 maanden mijn thuis bevond.
En nu dus afscheid. Ik herinner me dat ik eind september, toen ik vanuit Nederland vertrok, voor het eerst in mijn leven echt ontroerd was door een afscheid. Echter had ik niet veel tijd voor sentimentaliteit, want er wachtte me een avontuur. Nu echter, wacht me geen avontuur. Natuurlijk zal het een shock zijn om terug te komen, maar het wordt ook fijn om iedereen weer te zien.
En toch heb ik afgelopen nacht hooguit 3 uur geslapen. Niemand wilde gisteren gaan slapen, want dan lijkt de tijd nog sneller te gaan. Ik zat de hele nacht met mijn vertrek in mijn hoofd en ik heb meerdere uren wakker gelegen, te geëmotioneerd om terug in slaap te vallen. Want wat ga ik ze missen, mijn lieve huisgenoten : Heryanna (ofwel Nana), Hermann (“Coton” – zoek de logica zelf maar), Herynn (Nounoun), Hermynn, hun moeder Doline, de britse taalassistente Justina die sinds eind januari de kamer van Marjolein heeft overgenomen en niet te vergeten mami, die hier semi-permanent inwoonde als oppas voor de kinderen. Dat je thuiskwam van werken, het hek opende om de tuin in te komen, wat niet stil kon en dan Nana (4) vanuit het huis al enthousiast hoorde roepen “c’est Yvoooonnne!”. Of Nounoun (7), die heel toevallig Nederlandse les had van Ruud (andere nederlands taalassistent) en je af en toe het gevoel kon geven in een verhoor te zitten – wat haar dan vervolgens een waarschuwing van Doline opleverde.. Of die momenten dat ik ’s avonds helemaal kapot was van alles, moe uitgestrekt op bed lag (bij gebrek aan een bank in huis en het voordeel van een ventilator op 3 meter afstand om de hitte te verdrijven) en Hermynn (14) binnen kwam vallen. Zuchtend en steunend, want school is zo vermoeiend. Dat we eigenlijk allebei het liefst zouden wilen slapen, maar in plaats daarvan samen gingen klagen : school, leraren, mannen, over van alles, terwijl ondertussen dan ook vaak Nana mijn kamer binnenkwam, om me te bedelven onder kusjes en knuffels – want dat is Nana, kort samengevat. En dan Coton.. Mijn brother from another mother die zo heerlijk chagrijnig kon worden om de kleinste dingen (“Nounoun heeft minder rijst!”), maar ik kan me dan ook voorstellen dat je leven zwaar is als enige man in een huis met 7 vrouwen. In het begin wat afstandelijk, maar jullie moesten hem eens zien toen ik terugkwam van Curaçao.
Dat ik hier zo fijn woon, is mede dankzij Doline. Wereldwijs voor Saint-Laurentaise begrippen, wat inhoudt dat ze in Frankrijk heeft gewoond voor haar studie en later voor een stage. Een behoorlijk bittere houding tegenover mannen (“les hommes sont comme les mouches, ils te touchent, ils partent et tu es sale”), wat gezien haar verleden met haar man helemaal niet gek is, maar zo sterk en zelfstandig. Of ik nu ziek was en ze aankwam met allerlei medicijnen (ze is apothekersassistente) of dat ik zo graag des tresses wilde proberen in mijn haar en ze daar vervolgens een halfuur mee bezig was : niks was teveel.
Ik heb zooo ontzettend veel geluk gehad hier in Saint-Laurent. Kleine gelukjes (zoals enthousiaste leerlingen tegenkomen op straat), of groot geluk, zoals met dit prachtige gezin, thuis.
En nu is het tijd om naar huis te gaan. Alles past in mijn koffer – het helpt dat er kleding is gestolen van de waslijn ’s nachts een paar maand terug, dat “ze” mijn hangmat weg hebben gesneden en vooral ook dat het zoo ontzettend makkelijk is om dingen achter te laten, dankzij de grote dankbaarheid van Doline en haar moeder.
Lieve familie, vrienden, deze keer is mijn “à bientôt” geen gewoonte, maar werkelijkheid : ik zie jullie heel snel weer. Sorry alvast voor al die keren dat jullie gaan denken “ja, nu weten we het wel, dat Guyane-gedoe van jou was leuk, maar kom terug op aarde alsjeblieft”, want dat gaat vast gebeuren, aangezien ik nooit uitgesproken zal raken over mijn tijd hier, want hoewel 7 maanden voorbij vliegen, is ruim 7000km afstand met een dikke zee tussen “thuis” en “thuis” dan ook wel wat anders dan 2 zomermaandjes van huis zijn, op nog geen 2000km van huis.
A bientôt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
